Column – Het is weer tijd voor het winterdekbed. Het lijkt haast gisteren dat ik als kersverse, afgestudeerde maatschappelijk werker mijn eerste passen zette in het werkveld. Door de opleiding en het gebrek aan ervaring was ik enorm vooropgezet om te denken in veiligheidskaders en excessen. Pas toen ik daadwerkelijk het mensenwerk ging uitvoeren, steeg de krankzinnigheid van al die theorie me naar het hoofd. In de zorg word je opgeleid vanuit risicodenken en hoor je vooral hoe belangrijk je professionele grenzen zijn om je werk goed uit te voeren. Maar de realiteit leert dat het juist de grenzen zijn die maken dat het mensenwerk haar menselijkheid verliest. In de psychiatrie, de verslavingszorg, de jeugdzorg en de rest, blijkt de klant overgeleverd aan slechts één aspect, en helaas is dat: maar net die ene goeie treffen. Degene die oordeelloos en ontschuldigend kan kijken naar jouw situatie, jouw aandeel – en die van daaruit durft om (het protocol ten spijt) naast je te gaan staan. Mensenwerk vraagt niet om formats, standaardbrieven of generieke oplossingen. Er is noodzaak voor nieuwsgierigheid, openheid en echtheid in contact. Ik werk nu 10 jaar in de zorg en worstel met een verhard systeem waarin wachtlijsten en diagnoses leidend zijn voor wat de klant ontvangt. Of juist niet ontvangt, vanuit de angst van ‘de professional’ om buiten de kaders te denken. Mensenwerk wordt teruggebracht naar een statistiek waarin velen zoek raken. En vergis je niet; daardoor vallen mensen, ze sneuvelen! Het onbegrip waarop zij stuiten vanuit de hulpverlening, het harde ingrijpen, de overdaad aan medicatie als oplossing, de drang om het onbespreekbare te verzwijgen – en dat dan zonder perspectief. Een hulpkreet wordt beantwoord met: “Word maar zo normaal mogelijk.” Dan heeft het nooit aan ons professionele handelen gelegen. Het is deze week in ‘t bijzonder dat ik mij geconfronteerd weet met dat de gezondheidszorg verrevan zaligmakend is. Dat zij grenzen had die tot andermans sneuvelen hebben geleid. Dat doet mij pijn. Het is wellicht míjn gebrek dat ik zie waar er winst te behalen valt, maar er tegelijkertijd onvoldoende in slaag om een bestaand systeem op te schudden. Als een winterdekbed dat na deze hete zomer weer in de hoes mag. Je schudt en schudt totdat-ie goed zit. Maar vraag maar eens aan de gemiddelde Gouwenaar om een dekbed in een te kleine hoes te proppen. In één die echt niet past, hoe hard je ook je best doet. Daar slaapt niemand lekker onder.
Donna
Heeft u lokaal nieuws uit Gouda of omgeving?
Mail het ons via redactie@degouda.nl
Download nu deGouda App voor iOS en Android
09-09-2018 15:50