Gouda – In deze serie gaat onze verslaggeefster Eva Peeters in gesprek met acht buitenlandse vrouwen. Deze vrouwen proberen allen hun plekje te vinden in de Nederlandse maatschappij en krijgen hier hulp bij van de Zonta Club in Gouda. Deze serviceclub biedt steun aan kansarme vrouwen en stimuleert actieve deelname van vrouwen aan de maatschappij en in het beroepsleven. Dit is hún verhaal over ambities, familie, koken en natuurlijk hun weg naar Gouda.
2005 in Congo: oorlog. Tienduizenden Congolezen staken de grens over naar buurtland Uganda. Veel inwoners van de Democratische Republiek vreesden voor hun leven in eigen land. De rebellen kregen steeds meer de overhand in verschillende steden en de regering keek machteloos toe. Colette Minani Shanyungu ontvluchtte Congo met man en kinderen en ging naar Nederland.
Twaalf jaar later: Congo staat stil. De presidentsverkiezingen in de Democratische Republiek Congo zijn wéér uitgesteld. De Congolese regeringscoalitie heeft besloten de verkiezingen te verschuiven naar april 2018. De huidige president Joseph Kabila is niet van plan af te treden en door telkens de nieuwe verkiezingen tegen te houden is er grote onrust in het land. Colette heeft daarentegen níet stil gestaan; ze heeft jaren geleden haar eigen plekje gevonden in Gouda.
“Ik had geen keuze”
Colette Minani Shanyungu – leeftijd wil ze liever niet zeggen – maar ik schat haar rond de veertig. Het Afrikaanse land Congo, een land dat onder andere bekend staat om haar corruptie en vele vluchtelingen. Inwoners met andere politieke aspiraties dan die van de regering kunnen maar beter zwijgen of vertrekken. Dit laatste deed Colette met haar gezin, “ik moest wel, het was geen keuze waar ik rustig over na kon denken, het was nu weg, nu gaan.” Een lange en slopende weg volgde.
In Nederland kwam ze terecht in een asielzoekerscentrum in Utrecht. Hier verbleef ze enkele maanden tot dat ze door werd verwezen naar een woning in Brabant. “Het waren lastige tijden in het Zuiden, onze draai hebben we er nooit echt kunnen vinden.” Gelukkig hoefde het gezin niet te lang in Brabant te verblijven, want na een aantal flinke omwegen vond het gezin toch succes; er werden opnieuw contacten gelegd met Nederland en een eigen huis volgde snel. In 2010 werd Colette een echte Gouwenaar.
Bij nul beginnen
Ergens een huis hebben betekent nog niet thuis zijn. Ondanks de onveilige situatie in Congo, is dat land altijd een warme plek geweest, en nu moest Gouda dat gaan worden. Gelukkig gebeurde dat ook: “Ik heb een goede intergratie gehad met andere vrouwen en kerken in Gouda. De stad voelde vanaf het eerste moment goed aan.” Toch is een leven vanaf nul opbouwen zwaar, vooral omdat Colette het zelf in Congo wél goed voor elkaar had. Als Latijn-Filosofie student en aspirant-zuster had ze haar eigen zaakjes goed voor elkaar. Maar ze is niet van plan deze titels in Nederland te gebruiken. “Ik merk aan mezelf dat ik moe ben. Na veel problemen en oorlog vind ik het goed zo. Het leven dat ik leid sinds 2010 is rustiger, beter, dat ik niet meer kan werken waarvoor ik gestudeerd heb neem ik voor lief.”
Geloof hoop en een boel liefde
Voor velen is een geloof dé bron van liefde en kracht. Voor Colette ging het over hoop in donkere tijden, Christus die haar hielp door vervelende ervaringen en sombere dagen. “God heeft veel geholpen, want vaak zag ik het niet zitten; het vele wachten, de constante onzekerheid. Maar Hij was er altijd en was naast mijn gezin de enige zekerheid die ik wél had.” Een boel liefde ontvangt ze
onder andere van haar medeburgers, háár Gouwenaars. “Gouda heeft mij alles gegeven wat ik in Congo nooit zou kunnen vinden: stabiliteit en rust. Congo mis ik nog maar in vlagen door het warme bad dat Gouda voor mij is. De knusheid en de charme van de (kleine)stad doen mij goed, ik ga hier in ieder gev
al niet meer weg!”
“Toen alle papieren eenmaal geregeld waren wilde ik weer wat gaan betekenen voor de maatschappij.” Denkend over wat dat ‘betekenen’ dan zou worden kwam Colette uiteindelijk bij de cursus Sociaal Hygiëne uit van de Tafelvan7. Via Betty Langeler, pastor kerkgenootschap, kwam zij ook in aanraking met de Zonta en zo kreeg ze contact met andere vrouwen die allemaal terug de arbeidsmarkt op willen.
Bij de cursus leren de vrouwen om te gaan met hygiëne binnen een restaurant of catering. Handig, want Colette heeft besloten een eigen restaurant te gaan openen, een mengelmoes tussen de Afrikaanse en Nederlandse keuken: “Lekker multiculti.” Net als de groep waarmee ze vanaf september elke dinsdag de cursus volgt. De verschillende culturen van de vrouwen zorgen voor een diversiteit aan meningen en kookrecepten. “Dat we net een grote groep vriendinnen zijn met elkaar maakt het leuk. Ik vind het daarom ook jammer dat het stopt, maar het verdiende diploma dat ik binnenkort in mijn handen ga houden maakt dat allemaal goed.”