Gouda – Van kleins af aan sleepte Anuschka al dieren mee naar huis. En toen ze bij de Vogelopvang in Den Haag werkte was ze altijd gefascineerd door het werk van de Dierenambulance. ‘Zij brachten onder andere gewonde of uit het nest gevallen vogels bij ons.’ Nooit durfde Anuschka te informeren of ze zich kon aanmelden als vrijwilliger. ‘Ik was gewoon te verlegen.’
Totdat ze naar Gouda verhuisde en op een dag een kaal gepikte duif langs kant van de weg zag zitten. ‘Ik pakte hem op, wikkelde hem in een sjaal en duwde hem in de handen van mijn driejarige zoon, die voor me in de bakfiets zat. Omdat men het te druk had bij de Dierenambulance, vroegen ze of ik de duif zelf kon brengen. Toen ik eenmaal daar was, kreeg ik een gevoel van nu of nooit. “Zoeken jullie misschien vrijwilligers?” flapte ik eruit. De volgende dag zat ik al op de ambulance, uiteraard onder begeleiding. In die tijd werd je nog op de wagen opgeleid. Nu krijgen nieuwe vrijwilligers eerst een interne opleiding.’
Anuschka doet dit werk nu acht jaar en geen dag is hetzelfde. Als chauffeur op de ambulance rijdt ze met een bijrijder naar de plek waar een dier in nood is. Samen zijn ze verantwoordelijk voor de eerste hulp. Gewonde huisdieren brengen ze direct naar de dierenarts, terwijl ‘wilde’ dieren worden meegenomen naar de opvang op hun terrein aan de Industriestraat in Gouda.
‘Vooral watervogels brengen zichzelf vaak in de problemen,’ zegt Anuschka. ‘Met name in het voorjaar zitten ze elkaar achterna en worden aangereden. Of ze zitten in de winter vastgevroren in het ijs. We krijgen trouwens niet alleen meldingen binnen van particulieren, maar worden ook ingeschakeld door de politie. Laatst nog, toen een oudere man overleden was en er niet direct opvang was voor zijn hond. Die halen wij dan op en brengen we tijdelijk naar het asiel.’ Weggelopen huisdieren vormen een ander onderdeel van hun werk. Anuschka vertelt dat het vangen van een loslopende hond soms lastig is. ‘Als ze zich niet laten verleiden met iets lekkers en steeds wegrennen als je dichterbij komt, kun je het niet altijd oplossen. Het kost namelijk erg veel tijd en als er dan een spoedmelding komt van een gewond dier, moet je helaas keuzes maken. We hebben, vanwege het gebrek aan vrijwilligers, maar 1 ambulance die rijdt en het gebied dat wij bedienen is enorm groot.’
Anuschka vertelt dat deze ene ambulance wordt ingezet voor Gouda en een groot aantal omliggende dorpen, van Zevenhuizen tot Bergambacht en Krimpen aan de Lek. ’Een gebied van zeker 30 bij 30 kilometer. Je kunt je voorstellen dat dat we soms in een spagaat belanden.’ Anuschka is gewend om aan te pakken. Ze is moeder van vier zonen, die inmiddels grotendeels zelfstandig zijn. ‘Nu ben ik hier degene die een beetje voor iedereen zorgt,’ zegt ze.
Want werken bij de Dierenambulance is zowel dieren- als mensenwerk. Eigenlijk is het een minimaatschappij op zich. Aan de ene kant werken er vrijwilligers met een afstand tot de arbeidsmarkt; zij helpen bijvoorbeeld met de verzorging van de dieren en het schoonmaken van de hokken. Aan de andere kant loopt er ook iemand rond die financieel onderlegd is en die de volledige administratie doet. ‘Iedereen kan hier zichzelf zijn en er is altijd wat te doen,’ zegt Anuschka. ‘Niet alleen op de ambulance, maar ook voor gebouwonderhoud en het opnemen van de telefoon.’
Dat laatste is soms een knelpunt.‘We hebben niet alle dagen van de week iemand aan de telefoon die de binnenkomende oproepen kan aannemen. Dat betekent dat wij de telefoon soms moeten opnemen terwijl we onze ritten doen. Zo moest ik laatst gehurkt in een weiland op een briefje op mijn knie een nieuwe melding te noteren. Niet ideaal natuurlijk.’
Als ik vraag of de Dierenambulance een grens trekt voor welke dieren ze wel of niet uitrijden, heeft Anuschka direct haar antwoord paraat. ‘We rijden voor alles met een hartslag. Het kleinste dier dat we hebben opgehaald betrof een jonge spitsmuis die ergens op een stoep was gevonden door een paar jongetjes en het grootste dier was een New Foundlander, een rashond die wel 70 kg kan wegen. Het was een teefje en ze had een maagkanteling. Hier gaat een hond binnen een half uur aan dood,’ zegt Anuschka. ‘Ze had ook nog eens een nest met acht puppy’s. Ik heb met een noodgang gereden om haar op tijd bij de dierenarts te krijgen, maar ze heeft het gered.’
Op de vraag wat indruk op haar heeft gemaakt, vertelt Anuschka over een rit die ze als ‘leerling’ meemaakte.‘Een vrouw had gebeld met de mededeling dat ze een baby in haar toilet hoorde huilen, terwijl er niks te zien was. Haar buurvrouw stelde voor om de Dierenambulance te bellen. Daar aangekomen bleek er een luikje te zitten onder de wastafel in het toilet. Toen we dat openden, troffen we een nest piepkleine kittens aan. Even later hoorden we dat er de dag ervoor een dode poes was gevonden. De moeder. We hebben de kleintjes onder ons shirt gestopt om ze warm te houden. Wat in een decolleté natuurlijk wat makkelijker gaat dan in het shirt van mijn mannelijke bijrijder, haha! Dat doen we trouwens ook vaak met jonge of gewonde vogeltjes.’ Is het niet moeilijk voor een echte dierenliefhebber om aan het begin van de dag niet te weten welk leed je misschien gaat aantreffen? ‘Weet je wat het is?’ zegt Anuschka. ‘Je kunt juist het verschil maken voor een dier. Vroeger trok ik me de nare verhalen over gewonde of verweesde dieren enorm aan. Nu kan ik tenminste iets voor ze doen. Dat is een groot verschil en geeft enorm veel voldoening.’
Naam: Anuschka Linssen
Leeftijd: 49 jaar
Belangrijkste taak: chauffeur/hulpverlener op de dierenambulance
Waarom dit vrijwilligerswerk: Het was een lang gekoesterde wens
Wil je ook vrijwilliger worden bij de Dierenambulance? Dat kan al vanaf 1 dagdeel per week. Aanmelden kan via de website www.stcvd.nl of telefonisch: 0182-529059.
01-02-2021 14:31