Gouda – Het is 17 jaar na dato wanneer ons onderzoek zijn hoogtepunt nadert. Ambtenaren van de gemeente, die ons de Wob (Wet openbaarheid van bestuur) gegevens overhandigen zien dat anders: waarom wilt u eigenlijk deze gegevens inzien? Er is in 2010 een rechtszaak afgerond, die heeft de gemeente gewonnen, dus er is niks aan de hand, toch? ‘Nothing to see here, carry on’, zoals de Britten wel zeggen. Wij betwijfelen dat.
In het afgelopen jaar onderzochten wij of er met de vestiging van Pension ’t Veerhuys (RIBW) zo weinig mis was als de gemeente wil doen geloven. Een reconstructie in vijf aktes.
Deze week in deel II: Omwonenden aan het woord
Koos de gemeente Gouda voor de weg van de minste weerstand? Dat is de dubbelzinnige vraag waarmee we de vorige keer afsloten. 8 oktober 2003 ploft een artikel van de Goudsche Courant op de mat: de doelgroep en locatie van het pension worden bekend. Al snel komt een stroom brieven op gang vanuit de omgeving Livingstonelaan naar het gemeentehuis. In een buurtenquête die het wijkteam Plaswijck Bloemendaal organiseert blijkt wel 82% van de omwonenden tegen de komst van het pension.
De eerste officiële reactie op het artikel komt op 12 oktober van de vereniging van huiseigenaren (Livingstone en Abel Tasmanlaan). Ontsteld zijn zij, dat het planproces ‘geheel buiten ons om plaats vindt’ en dat zij ‘slechts bij toeval op de hoogte zijn geraakt van dit bizarre plan’. Het is een constatering die terugkomt in brieven van omwonenden, vaak gevolgd door een opsomming van de gevreesde gevolgen voor de rustige buurt.
Reacties
Zoals dat de wijk ‘overspoeld [zal] worden met verslaafden, criminelen en gedragsgestoorde mensen’, met als gevolg ‘overlast zoals; drugsspuiten, materiele schade aan huizen en auto’s, bedreigingen en roofovervallen’. Andere omwonenden vrezen dat de ouderen van Verpleeghuis Bloemendaal hun veilige omgeving verliezen en dat kinderen niet langer veilig naar school kunnen. Risicofactoren zijn verder de winkelcentra en het nabijgelegen Atlantispark, waar de kans op drugs dealen in de lucht hangt. Omwonenden gaan er hard in: verschillende mensen nemen een rechtsbijstandskantoor in de arm, er worden rechtszaken gestart en uiteindelijk wordt geprocedeerd tot aan de Hoge Raad. Die stelt in 2010 de gemeente in het gelijk.
Rust wedergekeerd
Nu de rust in de wijk (al enige tijd) is wedergekeerd ligt de vraag voor de hand; heeft het pension inderdaad zo slecht uitgepakt? We leggen contact met een van de hoofdrolspelers van het wijkteam (in 2003) en schrijven omwonenden aan van de Livingstonelaan, Abel Tasmanlaan en Bloemendaalseweg.
Op de brieven reageert zo’n 10%, lang geen slechte score. Er komt een gematigd positief beeld uit naar voren: “Aanvankelijk dacht ik pfff.. wat kan ik verwachten? Ik heb niks verwacht en ik heb ook niks negatiefs ontmoet. Ik denk dat het meer angst was dan dat het reëel was”, zegt bijvoorbeeld een bewoner van de Abel Tasmanlaan. “Het zijn net zo goed buren als de Abel Tasmanlaan”, vindt een andere bewoner die aan de Livingstonelaan woont.
Natuurlijk bereiken ons ook verhalen over overlast van het pension: “… Maar ik heb het idee dat de begeleiding daar altijd achteraan gaat, dat ze altijd naar boven vliegen. Als je zelf tieners hebt gehad is dat niet anders. Ik kijk er zo op”, relativeert een bewoner van de Bloemendaalseweg dat. Echt negatieve ervaringen komen niet binnen, mogelijk omdat niet iedere omwonende op onze verzoeken ingaat.
Artikel gaat verder na de foto
Rol van de gemeente
Wat zonder ernaar te vragen terugkomt, is de rol die de gemeente speelde in de toewijzing van het pand. “De burgemeester wilde wel praten, mosterd na de maaltijd”, schampert een bewoner van de Abel Tasmanlaan. “Dat was het vervelendste, dat niets werd gevraagd!”.
Daar zijn veel omwonenden het over eens: “De hele totstandkoming van het Veerhuys is een hoop weerstand tegen geweest, de manier waarop de gemeente dat gedaan heeft. Veel mensen hebben dat als een overval ervaren”, aldus een bewoner van de Livingstonelaan. Illustratief is de brief waarin men stelt dat de buurt wel heeft mogen meebeslissen over de kleur van de doelpalen van het nieuwe trapveldje in het Atlantispark, maar dat hen over het opvanghuis niets werd gevraagd.
Toch zijn er ook mensen die moeite hadden met de reactie van de buurt: “In het begin was er enorme weerstand, zo erg dat ik daar niet bij wilde horen; die mensen moeten ook ergens opgevangen worden”, vertelt een bewoner van de Abel Tasmanlaan telefonisch. “Iedereen heeft NIMBY (Not In My BackYard), tot op heden vind ik het meevallen”.
Een proefje uit de tijd van grote strijd…
krijgen wij eigenlijk al tijdens het eerste gesprek, met een hoofdrolspeler uit die tijd. De omwonende, die niet verder betrokken wil raken maar ons onderzoek toejuicht, laakt de communicatie door de gemeente en het Leger des Heils (LdH) destijds. Het LdH is volgens contact ‘geen democratische instantie’. Als gevraagd wordt over de bewering dat het de Abel Tasmanlaan zou zijn gegaan om de waardedaling van hun huis leidt kookt de thee over en wordt het tijd het gesprek te beëindigen. En eens nader te onderzoeken wat zich bij de gemeente eigenlijk precies heeft afgespeeld in de stilte voor de storm. Meer daarover in deel III van deze serie.
Tekst en foto’s: Peter Riphagen
Heeft u lokaal nieuws uit Gouda of omgeving?
Mail het ons via redactie@degouda.nl
Download nu deGouda App voor iOS en Android
26-04-2020 15:14