Gouda – Lisa (17) is lesbisch en dat mogen mensen best weten. “Soms heb ik wel het gevoel dat ik de lesbienne van de school ben. Ik weet niet of dat zo is, maar ik zou niet één andere lesbienne van school kunnen opnoemen. Een keer tijdens de filosofieles spraken we over hokjes denken en toen vroeg de docent aan mij of ik er iets over wilde vertellen. Toen dacht ik: everyone knows it. Maar it’s okay: ik wil gewoon mezelf zijn, en uiteindelijk is dat wat iedereen wil.”
Als je eenmaal uit de kast bent, wat voor rol speelt je seksuele geaardheid dan? Lisa: “Ik benoem het niet echt expliciet, want ik vind het ook helemaal niet zo’n big deal. In het begin heb ik het wel zo gedaan. Ik belde bijvoorbeeld mijn oma en zei: ik moet je iets vertellen, ik val op meisjes. Aan het begin is het voor jezelf ook een groot ding: ik liep met iets wat -niemand over me wist en het is wel iets wat mijn -leven beïnvloedt, want ik ga niet trouwen met een man en dat is toch anders, ik ga met een vrouw samen-wonen, en dat is toch anders dan met een man. Dan denk je nog dat alles gaat veranderen, maar na een tijdje kom je erachter: we zijn allemaal mensen.”
“Ik ontdekte het omdat ik me afvroeg hoe het kan dat ik jongens nooit zo leuk heb gevonden. Op een gegeven moment had iedereen wel een crush, maar ik vond het niet heel spannend. Toen dacht ik: zou ik meisjes leuk vinden? Nee, vast niet. En toen: -misschien toch wel. Dan ga je heel erg aan jezelf twijfelen: ben ik het echt?”
“Eerst antwoordde ik op de vraag of ik op meisjes val nog ‘nee’, omdat ik eigenlijk nog maar nauwelijks naar mezelf uit de kast was. Je moet er ook eerst zelf achter komen, daarna vertel je het pas. Dat gaat heel erg in stapjes in wie jij denkt dat het accepteert en van wie jij wil dat die het weet. En als de klas het eenmaal dan weet, voor je gevoel, heel de jaarlaag en iedereen op school het. Dat is niet precies zo, maar dan is het in de wereld.”
“Er zijn veel mensen die zeggen dat je niet uit de kast hoeft te komen. Van mij mag je het ook zelf weten, maar het is zo fijn om die stap te kunnen zetten, ook al is het super eng om te zeggen: jongens, ik ben -anders – of dat nou is met je geloof of met je -seksualiteit of bijvoorbeeld dat je een hond wil -nemen; dat zeggen tegen je ouders kan ook al eng zijn. Het is een enge stap, omdat je voor jezelf kiest, voor iets waar anderen het misschien niet eens zijn. Wel kan je zeggen dat je iets dappers hebt gedaan. Het is een goede les om jezelf te leren kennen en om voor jezelf op te kunnen komen en te zeggen: dit ben ik en daar leven jullie maar mee.”
Toch is uit de kast komen altijd nog een ding. “Waarom zou het uit moeten maken of ik met een jongen of met een meisje thuis zou komen? Waarom is dat iets belangrijks over mij?” vraagt Lisa zich af. Ze antwoordt: “Ik denk dat het heel erg een ding is van traditie, want ik merk dat, als ik tegen kinderen zeg dat ik op meisjes val, ze reageren met: leuk, heb je ooit een vriendin gehad? Tegen hen wordt heel duidelijk gezegd dat iedereen mag doen wat ie wil. Misschien is de situatie nu nog niet goed, maar het geeft me wel hoop.”
Dan rest de vraag of ze Gouda een tolerante stad vindt. “Ik vind dat Gouda het goed probeert. Het gaybrapad is echt heel leuk, en toen ‘Love, Simon’ – een film over een homojongen – uitkwam, was er ook een Rainbow Night bij de bioscoop. Het is dat soort kleine dingetjes waar ik blij van word. Gouda wil wel gewoon iedereen accepteren, dat is het doel, en dit alles is een stapje in de goede richting.
Ik denk dat het nodig is om nu een punt te maken van die tolerantie, zodat dat later niet meer hoeft. Misschien is het over 3 jaar, misschien over 300 jaar, maar er komt waarschijnlijk een dag waarop je niet meer uit de kast hoeft te komen maar gewoon met weet ik veel wie of wat thuis kan komen. Om dat te bereiken moet nu gezegd worden: iedereen is oké. Meer dan dat hoeft niet per se.”
Heeft u lokaal nieuws uit Gouda of omgeving?
Mail het ons via redactie@degouda.nl
Download nu deGouda app voor iOS en Android
23-06-2018 05:00