Mijn mensen, Joost en Kathleen, zijn wat uit hun doen. Ik moet het eigenlijk anders zeggen, ze zijn vooral moe. En niet zomaar moe. Het heeft zelfs een speciale naam, deze vermoeidheid. Ze hebben het voortdurend over ‘corona-moe.’ Voor zover ik het heb begrepen heeft het iets te maken met die niesziekte die iedereen bezighoudt.
Niet dat mijn mensen zelf ziek zijn, ze zien er gewoon fit uit. En ik zie ze ook niet eerder naar bed gaan, ondanks die vermoeidheid. Kathleen noemde het laatst ‘moe in haar hoofd’. Dat vind ik raar. Ik ben ook wel eens moe, maar dan voel ik het in mijn lijf. Sterker nog, als ik geen 18 uur per dag slaap, kun je me opvegen.
Toch zal er wel iets van waar zijn, want hun humeur is er niet beter op geworden. Vooral sinds die ene avond, toen die man met die bril een toespraak hield. Die kerel zie ik de laatste tijd wel vaker op tv. Omdat Joost en Kathleen zelfs hun halfvolle bord met eten lieten staan voor zijn verhaal, onbegrijpelijk overigens, ben ik er maar eens bij gaan zitten. Het leek nogal belangrijk.
Wat ik ervan begreep is dat er voor de mensen nieuwe regels zijn, verzonnen door andere mensen. Nu vind ik regels sowieso een beetje een mensending. Wij katten doen daar niet aan. Wij weten zelf wat goed voor ons is.
Het woord dat ik het vaakst hoorde, was lockdown. Wat zo veel betekent als dat de meeste winkels dicht zijn. Even schrok ik, maar toen ik begreep dat de supermarkten en de dierenwinkels open blijven, snapte ik al die drukte om die lockdown niet meer.
Dat gold niet voor Kathleen. Ze zei na afloop van de toespraak dat ze het wel snapte allemaal en zich eraan zou houden, maar dat ze er tegelijkertijd klaar mee was.
Daarna was het hek van de dam, zoals mijn voormalige mens, de boer, het wel eens noemde. Het werd een zogezegde zeuravond. Kathleen zeurde dat ze zin had om uiteten te gaan en Joost zeurde dat hij wel weer eens wilde darten met zijn vrienden, wat dat ook mag zijn.
Ik riep daarop dat ze blij moesten zijn dat dierenwinkel en de supermarkt nog wél open waren. Dat er eigenlijk maar 1 ding is dat echt niet gemist kan worden en dat is een goeie bak eten. Ze hielden even hun mond en keken me aan.
‘Kijk nou, Koosje vind het ook jammer dat er bijna niks meer kan,’ zei Kathleen en ze krabbelde me op mijn kop. Ik begon meteen te spinnen, dat kan ik nu eenmaal niet tegenhouden, al vond ik het een belediging dat ze mijn wijze boodschap negeerde.
Maar al snel hield ze op met aaien en gingen ze door met hun gepruttel.
Het werd het zelfs een wedstrijdje wie het meest te zeuren had. Want Joost vond de gemiste avond in het voetbalstadion toch veel belangrijker dan de yoga-lessen die Kathleen moest missen. Kathleen ging vervolgens heel raar met haar ogen draaien en zei dat hij gewoon voetbal op tv kon kijken.
Ik sprong van de bank, ging bij de deur zitten en ik dacht terug aan de avonden op de boerderij, waar de boer na een lange dag in zijn leunstoel zat en ik op zijn schoot. We staarden in de vlammen van het haardvuur en zeiden niets. Het enige wat mijn boer soms bromde was dat dit heel dicht bij vrede op aarde kwam. Als antwoord gaf ik hem dan een kopje tegen zijn kin.
Natuurlijk ben ik ook blij met mijn nieuwe mensen. Ze serveren fantastisch eten, praten de hele dag tegen me en kunnen heerlijk over mijn kop kroelen. Het is alleen… anders.
Kathleens harde stemgeluid liet me opschrikken. ‘Als jij Peter en Onno met Oud & Nieuw uitnodigt, kan er verder niemand meer komen. Terwijl je ze altijd alleen maar in de kroeg ziet. Waarom nu ineens thuis?’
Joosts ogen gingen naar het plafond. Ik wilde geen partij trekken maar ik vond het ook een beetje een domme vraag van Kathleen. Zelfs ik had gehoord dat die dingen die kroegen heten dicht waren.
Afijn, pas nadat de kerkklokken in de stad voor de tweede keer sloegen, hielden ze hun mond en bleven nukkig naar de tv te staren. Nog iets later zag ik Joosts hand naar die van Kathleen kruipen en leken ze het weer goed te maken.
Ik lag intussen uitgeteld onder de lage tafel. Ze hebben het voor elkaar. Ik ben nu ook corona-moe.
Koosje heeft een eigen boek! Bestel via deze link ‘Kat in de Stad’ (boek komt bijna van de drukker en wordt rond 3 juni naar je opgestuurd).
Klik hier voor de andere verhalen.
Verhaal van Marlen Visser