Column – Een vriend van me heeft een zomerhuisje op een Wadden-eiland. De grond, waarop meerdere huisjes staan, wordt gepacht van Staatsbosbeheer. Het is een prachtig gebied, de eigenaren en hun families houden er vaak al generaties lang met veel genoegen hun vakanties De afspraak is dat de bewoners zelf zorgen voor onderhoud van de wegen,
wandel- en fietspaden en het duinonderhoud. Dat is geformaliseerd in een Vereniging van Eigenaren, waarvan men (verplicht) lid is. Mijn vriend
vertelde me dat het de laatste jaren onmogelijk was om eigenaren te vinden die in het bestuur van deze Vereniging willen. Iedereen heeft het te druk, druk, druk en/of geen zin om in dat bestuur te gaan. Daardoor was het gebied de laatste jaren flink verloederd. Zo lag er bijvoorbeeld op diverse plekken in het gebied verroest prikkeldraad en waren de wegen onbegaanbaar bij regen. Er was genoeg geld in de pot, dus dat was het punt niet. Er was gewoon niemand die regelde dat er goed onderhoud werd gepleegd in het gezamenlijke gebied.
Mijn vriend is zelf aannemer en ergerde zich kapot aan deze situatie. Toen er voor de zoveelste keer een oproep kwam om een bestuursfunctie te gaan vervullen, heeft hij zich dan maar kandidaat gesteld. Hoewel hij het drukker heeft dan menigeen. Hij werd onmiddellijk en unaniem per post benoemd. Er heerste een hoera-stemming dat hij zich als professional beschikbaar stelde in het algemeen belang. Maar al na enkele weken kreeg hij de wind van voren van zijn mede-eigenaren tijdens een ALV: Hoe hij het als bestuurder in zijn hoofd haalde om het gebied zo te laten verrommelen. Waarom nog niet alle wegen waren aangepakt, maar wel de weg langs zijn eigen huisje. En het regende klachten over de plaatselijke aannemer die het verroeste prikkeldraad eindelijk, na jaren, had weggehaald. Waar het prikkeldraad had gelegen, groeide namelijk geen helmgras meer, maar zaten er roestplekken in het duin. Een aanfluiting dat het bestuur dat niet meteen ook had aangepakt. Mijn vriend zei dat ie, inwendig kokend, per direct weer had willen opstappen als bestuurslid, maar dit uit liefde voor het gebied toch niet had gedaan. De moraal van dit verhaal: als je je lokaal wilt inzetten in eenieders belang: “bid voor een dikke huid en een gevoelig hart.” (Billy Graham)
Door Johan Weeber
23-03-2019 08:00