Ik ben gek op uit eten gaan en dan natuurlijk het allerliefst met mijn vriend. Mijn oog valt altijd op de zogenaamde Dode Eters. De mensen die samen aan een tafeltje zijn beland, waar nota bene een kaarsje tussen staat, maar die elkaar werkelijk waar geen moer te vertellen hebben. Het mes snijdt door hun biefstukken – en de stilte tussen hen door mij. Er zal een aantal critici zijn dat me nu wil overtuigen dat genieten van goed eten vraagt om stilte. Maar ik ben het daar absoluut niet mee eens! Genieten van eten; dat moet er toch uit? Dat heet nu eenmaal eetplezier! Zoiets hou je niet voor jezelf; dat zou buitengewoon egoïstisch zijn! Je laat je tafelgenoot meeproeven en je jubelt samen dat je zeker vaker terug gaat komen. Mijn inziens bestaat er weinig in relaties dat als treuriger te bestempelen valt dan het moment dat je tegenover elkaar aan tafel zit en merkt dat je uitgepraat bent. Dat je elkaar niets meer te zeggen hebt, dat het op is. Het is mijn grootste nachtmerrie om mijn vriend in zijn ogen te kijken en te beseffen dat we tot de groep Dode Eters zijn gaan behoren. Twee jammere tafelgenoten die een all-you-can-eat-concept nodig hebben om de schijn te wekken het nog leuk te hebben met elkaar. Er is een groot verschil tussen een prettige stilte en een Dode Atmosfeer. Samen om je heen kijken, genieten van wat je ziet, proeft en beleeft, glimlachen naar de ober of benijdend gluren naar iemand die een tafeltje verderop smult van zijn crème brûlée. Het moet allemaal kunnen. Maar het moment dat je de onderlinge leegte hoopt te vermijden met twee volle borden, is het moment dat je weg moet gaan. Weg uit het restaurant waar je zojuist overleden bent – en misschien ook wel weg uit die relatie. Immers, als je niet eens meer fijn samen kunt eten, kun je de rest ook wel vergeten.
Donna
30 jaar, woont sinds kort samen met R en schrijft om de week over haar integratie in Gouda.Â
Heeft u lokaal nieuws uit Gouda of omgeving?
Mail het ons via redactie@degouda.nl